No Music = No Life

بدون شک تام ویتس یکی از نابغه های موسیقی عصر ماست. کسی که تاثیر زیادی در سبک های بلوز، جز، اکسپریمنتال و اینداستریال گذاشته. کسی که آهنگاش مدام توسط گروهها و خواننده های دیگه بازخونی می شه.
تام ویتس صدای خاصی داره. دنیل دورچ هولزصدای تام رو به کسی تشبیه می کنه که "تو یه بشکه بوربون (نوعی مشروب امریکایی) غوطه ور شده، چند ماه در دودخانه (smokehouse) به حال خود رها شده و سپس از اونجا بیرون اومده و با ماشین زیرگرفتنش"

آهنگی که براتون انتخاب کردم اسمش That Feel هست. با اینکه جزو کارهای مشهور تام بحساب نمیاد اما به شخصه ارادت خاصی نسبت به این آهنگ دارم. آهنگی که هیچ وقت از شنیدنش خسته نشدم.
موضوع that feel -همانطور که از اسمش پیداست- یه حس مبهمه که همیشه با آدمه. تفاسیر زیادی درباره این آهنگ نوشته شده. برخی گفتن منظور تام از اون حس مبهم، احساس تهی بودن و پوچیه، برخی می گن منظور تام حس عشق به زندگی بوده که در وجود همه انسانها هست و .... خدا می دونه که تام از نوشتن این آهنگ چه منظوری داشته.


یه چیزی هست که هیچ وقت نمی تونی ازدست بدی
"اون حس"
شاید بتونی با پیراهن و شلوار و کفشت اینکارو بکنی اما با "اون حس" نه.
می تونی تو بارون بندازیش بیرون
می تونی مثل سگ بهش شلاق بزنی
می تونی مثل یه درخت پیر و خشک اونو ببری
اما همیشه می بینیش
حتی وقتی به شهر می آیی باز می بینیش
مثل لباسی می مونه که می تونی آویزونش کنی اما نمی تونی از تنت در بیاری

چیزی هست که هیچ وقت نمی تونی گمش کنی
و این همون حسه
می تونی ساعتت و زنجیرش رو گرو بذاری
اما با "اون حس" نمی تونی اینکارو بکنی
همیشه میاد و پیدات می کنه
همیشه صدای گریه تو می شنوه
حاضرم پاهای چوبیمو قطع کنم و به چشم شیشه ایم قسم بخورم
"اون حس" نمی ذاره سرخوش ونشئه بمونی
نمی ذاره خودتو شل وسست کنی
خلاص شدن از دستش از پاک کردن خالکوبی هم سخت تره...

پ.ن: بدلیل کمبود وقت و طولانی بودن آهنگ نتونستم ترجمه کامل آهنگُ براتون آماده کنم.